قم نگار: متأسفانه رویکرد شتاب زده به برج سازی و بلند مرتبه سازی و فرهنگ استفاده بی رویه از معماری به اصطلاح مدرن دیگر جایی برای معماری اسلامی و ایرانی که ریشه در تاریخ و فرهنگ اصیل این مرز و بوم دارد، نگذاشته است.
معماریهای مدرن و فراموشی هویت اجتماعی
پایگاه خبری تحلیلی نکته آنلاین , 2 آبان 1394 ساعت 0:00
قم نگار: متأسفانه رویکرد شتاب زده به برج سازی و بلند مرتبه سازی و فرهنگ استفاده بی رویه از معماری به اصطلاح مدرن دیگر جایی برای معماری اسلامی و ایرانی که ریشه در تاریخ و فرهنگ اصیل این مرز و بوم دارد، نگذاشته است.
به گزارش قم نگار، خانه هایی با معماری قدیمی و البته چشم نواز به تدریج به خاطرهها میپیوندند هر چند شاید بتوان تعداد کمی از آنها را در کلان شهرها از جمله تهران، یزد و اصفهان دید. متأسفانه رویکرد شتاب زده به برج سازی و بلند مرتبه سازی و فرهنگ استفاده بی رویه از معماری به اصطلاح مدرن دیگر جایی برای معماری اسلامی و ایرانی که ریشه در تاریخ و فرهنگ اصیل این مرز و بوم دارد، نگذاشته است.
اگر روزگاری معماری ایرانی با کاشی کاری و نگارهای زیبا،خود نمایی میکرد امروز دیگر در سطح شهر چنین نماد هایی به چشم نمیخورد و تنها سنگ و سیمانهای شیک و مدرن بر برجهای بلند مرتبه خود نمایی میکند.
کم کم باید با نمادهای گذشته خدا حافظی کنیم و این به معنای مرگ بخشی از هویت اجتماعی مان است به معنای فراموشی حافظه تاریخی و معماری دل نشین گذشته است.
امروز ما غافل از داشتههای فنی و مهندسی آینده نگر در معماری سنتی٬ فقط به تقلید کورکورانه از نماسازی و دکوراسیون غربی میپردازیم.
در گذشته خانوادههای ایرانی در خانه هایی با معماری سنتی و با توجه به ترکیب بندی فضای داخلی٬ از آسایش بسیار بیشتری بهره مند بودند اما در بناهای مدرن امروزی شیوههای معماری کهن ایرانی به ندرت رعایت میشود و بیشتر تقلید از معماری اروپایی است که از نظر اقلیمی تناسبی با موقعیت جغرافیایی ایران ندارند.
خطر از بین رفتن هویت ملی، مهمترین چالش پیش روی به فراموشی سپرده شدن معماری اسلامی – ایرانی است٬ رویه نوسازی یا بازسازی به شیوه معماری مدرن٬ در واقع مانند حصاری است که شهر را در حالت آشفتگی ساختاری قرار میدهد.
در نگاه اول بسیاری از شهرهای کشورهای دنیا را به لحاظ نوع ساختمان سازیها به آسانی میتوان شناخت٬ ولی در شهر تهران به دلیل این که انسجام یک نوع معماری و یک رویه استاندارد معماری صورت نگرفته نشانههای مشخص و بارز در گستره ساخت و سازها نیز وجود ندارد.
البته کسانی هستند که به این انتقاد خرده گرفته و روند فعلی را یک روند جهانی میدانند اما نباید فراموش کرد که ایران به معماری خاص و منحصر به فردش مشهور است و همین معماری سالانه هزاران نفر توریست به کشورمان جذاب میکند.
سخن این نیست که از علم و نوآوری در معماری استفاده نشود بلکه مهم آن است که معماری ایرانی در ذات خود پویایی فراوانی دارد باید زنده نگه داشته شود و همین نوآوریها را در نوع معماری بومی و اصیل ایرانی بکار ببریم.
آنچه که امروزه شاهد اش هستیم مشتی سیمان و رنگ و لعبهای بی محتواست که نه اصول معماری مدرن را در خود دارد و نه به معماری ایرانی نزدیک است.
نوع معماری ارتباط تنگاتنگی با سبک زندگی دارد و تغییرات متعدد در تحولات اجتماعی ما را به سوی ناکجا آباد میبرد و همان درد قدیمی در عدم استفاده صحیح از تکنولوژی و نوآوریهای روز دنیا را زنده میکند.
مسکن تأثیرات وسیعی بر شخصیت٬ زندگی٬ تفکر و سلامت انسان دارد اما سؤال این است که در گذر زمان از زندگی سنتی به صنعتی، توانسته ایم تلفیق مناسبی از شرایط به وجود آوریم؟
آیا واقعا مسکنهای امروزی سبب آسایش خاطر میشوند و یا اینکه بر روح شهری لطمات جدی وارد میسازند؟
بسیاری از کارشناسان، شهرهای بزرگ ایران به خصوص تهران را شهر آهن و سیمان میدانند که باعث افسردگی و از بین رفتن هویت شهری شده است.
در این میان باید متخصصان و معماران زبدهی ایرانی دست به کار شده و ایدههای مبتکرانه ارایه دهد و از سوی دیگر مسئولان بلند پایه شهری به جای تقلید از سازهای غربی، فکری به حال سیمای شهرها، به خصوص پایتخت ایران زمین کنند.
انتهای پیام/۱۳۲
کد مطلب: 33455