امام باقر(ع) و تاسیس نخستین مدرسه فقهی شیعه

به گزارش قم نیوز - حجت الاسلام دکتر بهرام دلیر نقده‌ای: هر چند درباره زمان شهادت مظلومانه امام محمد باقر(ع) چند نقل وجود دارد اما مشهورترین آن همان هفتم ذی الحجه است.

این امام هُمام در دوران خردسالی ، واقعه کربلا را از نزدیک تماشا کرده و زندگی ایشان همچون پدر بزرگوارشان سید الساجدین (ع) با غم و مصیبت کربلاییان گره خورده و خود این بزرگوار سفارش‌های بسیاری مبنی بر برگزاری مراسم روضه خوانی جدشان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) داشته اند که برای همه ما بالاترین درس است.

امروز سالروز شهادت امام معصومی است که به حق شکافنده علوم بوده و به عنوان پنجمین ناخدای کشتی ایمان، طلایه دار دوران تحول و شکوفایی علم در دنیای اسلام بودند.

این سخن از آن روست که نهضت علمی حضرت، بستر لازم به منظور شکل گیری تحولات فرهنگی و علمی فراوان در عالم اسلامی به ویژه از منظر تربیت و پرورش شاگردان زبده را مهیا ساخت و البته این مهم در دوران فرزند ایشان حضرت صادق(ع ) بیش از پیش نمود و تجلی پیدا کرد تا آن جا که امام ششم را رئیس مذهب جعفری می‌نامیم.

اساساً با عنایت به این که در روزگار حیات امام پنجم شیعیان، فضای علمی مناسبی بر جهان اسلام حاکم بود امام باقر (ع ) به خوبی توانستند از این شرایط ایجاد شده نهایت بهره برداری را داشته و به این وسیله در تربیت و پرورش بزرگترین شاگردان عالم اسلام و تشیع بکوشند، شاگردانی که هر یک در عرصه ای فخر هر مسلمانی بوده و هستند.

البته باید توجه داشت که نشر و گسترش علوم و معارف دینی و نیز تربیت یاران و شاگردان تنها بخشی از دستاوردهای حاصل از دوران 20 ساله امامت حضرت و به تبع آن تلاش‌های علمی و فرهنگی فراوان ایشان است.

به تعبیر یکی از بزرگان مکتب فقهی باقرالعلوم (ع) منشأ تاسیس نخستین حوزه علمیه شیعه در دنیا شد که خود قدیمی ترین مدرسه فقهی و دانشگاهی به تعریف امروزی به شمار می‌رود و برکات آن به حدی توسعه یافت که امروز فقاهت ما بی شک مرهون تلاش‌های علمی ، فکری و فرهنگی ایشان و فرزندشان صادق آل محمد(ص) است.

در واقع باید توجه داشت که حضرت باقر(ع) به دلیل قرار داشتن در یک نقطه حساس تاریخی به ایفای نقشی مهم و تاریخ ساز در رشد مباحث فقهی و علمی پرداختند؛ شرایطی که امام (ع) در آن به سر می‌بردند، شرایطی بود که مدارس و مکاتب فقهی در عالم اسلام در حال ظهور و بروز بود، کما این که حتی رقابت‌های علمی میان آن‌ها شکل گرفته بود تا جایی که به نقد مناهج و شیوه‌های همدیگر می‌پرداختند و لذا باب نقد علمی گشوده تر از هر زمانی بود.

در چنین شرایط و دوره خاص زمانی، امام باقر(ع) پا به عرصه نهاده و تحولی خیره کننده را رقم زدند که به حق ایشان را گشاینده همه علوم لقب دادند چرا که تا آن زمان هیچ امام معصومی به این شکل گسترده و پر دامنه و عظیم، ابواب علم را در برابر چشمان حیرت زده بشر نگشوده بود.

انتهای پیام/139