برقراری امنیت و رفاه نسبی؛ پیش نیازهای تحقق عدالت علوی

به گزارش پایگاه خبری قم نیوز، مظلومیتِ مولی الموحدین نه فقط در ۱۴۰۰ سال پیش بلکه سلسله‌وار در گذر زمان و مع‌الاسف برهه کنونی، چنان شدید و فراگیر بوده که بیانات گهربار آن یگانه همه دوران کمتر مورد توجه عموم مسلمین، حتی بسیاری از شیعیان قرار گرفته است.

در این میان، نهج‌البلاغه این گنجینه همیشه ماندگار حکمت و بلاغت علوی سرشار از دستورالعمل‌های زندگی در ابعاد فردی و اجتماعی و از جمله در حیطه حاکمیتی است.

با توجه به اینکه یکی از کلیدی‌ترین تکالیف هر حکومتی، تامین حداقل سطح رفاه و امنیت جامعه است، ضرورت اهتمام به این دو مطالبه جدی، همواره دغدغه اَبنای بشر بوده است.

بر این منوال بی‌گمان در حکومت اسلامی نیز برقراری امنیت و فراهم کردن رفاه و آرامش نسبی از جمله اهداف مهمی است که یک مسئول و کارگزار مسلمان باید برای تحقق آن‌ها، در سایه برنامه‌ریزی و تدبیر مناسب، عزم خود را جزم کند.

ایام شهادت مظلومانه ساقی کوثر، بهترین فرصت و بهانه است که دیگر بار، نگاهی ژرف‌گونه به کلام امیر بیان بیندازیم. مولا(ع) در این باره فرمایش کوتاه اما پرمغزی دارند که ریشه در حکمت و اندیشه نغز آن بزرگوار دارد. ایشان می‌فرماید:« مؤمن کسى است که خود را برای رفاه مردم در زحمت بیندازد و دیگران از او در امنیت و آسایش باشند.»

بر مبنای چنین کلامی و البته سیری در سیره حکومت داری حضرت، به خوبی درمی‌یابیم که اساساً تامین امنیت و رفاه برای افراد جامعه اسلامی از جمله لوازم تحقق رشد و کمال انسانی است.

اطلاق کلام امام(ع) در تعریف ویژگی مومن البته به طور خاص ناظر به کارگزاران و عوامل حاکمیت اسلامی است؛ همانانی که بر اساس فرمایش دیگر حضرت باید گره گشایى و برآوردن حوائج مادى و معنوى مردم در راس برنامه‌ها و فعالیت‌هایشان قرار گیرد.

طبعاً هیچ حکومتی نمی‌تواند همه خواسته‌های مردمش را به طور تمام و کمال برآورده ساخته و بر همه مشکلات فائق آید، اما توجه به اساسی ترین نیازهای بشر از جمله تامین امنیت در درجه اول و سپس حداقل رفاهیات معیشتی در مرتبه بعد، یکی از کارویژه‌های مهم حاکمیت به خصوص در منظومه جامعه اسلامی است.

به دیگر سخن و برای روشن‌تر شدن بحث، اشاره به این نکته لازم است که اساساً در جامعه‌ای که امنیت فردی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، قضایی و... در آن فراهم نباشد و از سویی آحاد جامعه از حداقل‌های نیازهای رفاهی بی‌بهره باشند، نیل به سعادت آن طور که باید و شاید در آن جامعه امکان پذیر نیست.

دقیقاً از این روست که مولای متقیان علی (ع) خود از جمله منادیان بزرگ امنیت در جامعه و تلاشگران برای تامین حداقل رفاه مردمان به شمار می‌روند؛ امام و خلیفه‌ای که در حوزه اقتصادی‌، پرتلاش ترین عضو جامعه و در حوزه مصرف‌، قانع‌ترین و کم مصرف‌ترین آن است.

حاکم و امیری که به گواه تاریخ، خود در سخت ترین شرایط معیشتی زندگی کرده و خودخواسته از لذت‌های دنیوی، به جامه‌ای کهنه و نانِ خشکی بسنده کرد، اما دغدغه هدایت دنیوی و اخروی مردم و تامین حداقل‌های زندگی تا واپسین لحظه حیات با او همراه بود، به گونه‌ای که در تقسیم بیت المال المسلمین، حتی از بیغوله‌نشین ترین مردم در دور دست‌ترین مناطق مورد حاکمیتش غفلت نمی‌کرد.

انتهای پیام/۱۳۲