متاسفانه زندگی شهری کنونی با یک آشفتگی فرهنگی حادی مواجه است که ناآرامی روح و روان و تشدید عصبانیت های فردی و اجتماعی و کمرنگ شدن روحیه خویشتن داری در برابر ناملایمت ها، از جمله ثمرات تلخ آن به شمار می رود

به گزارش قم نیوز سید محمد مهدی موسوی: زندگی انسان بنا بر اقتضائات فطری و کیفیت خلقت او مشحون است از اُمید ها و نااُمیدی ها، نشاط ها و دلزدگی ها، خوشی ها و ناخوشی هایی که با وجود هر دو بخش آن، زندگی زیبا می شود و صدالبته به معنای حقیقی کلمه معنادار.

با این وجود، همواره این امید و نشاط و سرزندگی است که حیات آدمی را در آن مسیری می برد که بشر امروز به خصوص در جوامع شهری به شدت نیازمند آن است ، به طوری که بدون آن نمی تواند به کمال مطلوب دست یابد.

این که هنرمندان خصوصاً در عرصه هنر نمایش، زندگی را صحنه ی توأمان تراژدی ها و کمدی ها توصیف می کنند نیز ناظر به همین حقیقت ذوابعاد بودن زندگی است؛ با این وجود چه کسی است که شک و تردید داشته باشد حتی در بدترین شرایط و نااُمید کننده ترین حالات و لحظات، این امید و مثبت اندیشی است که انسان را به حرکت و تکاپو وا می دارد تا با توشه توکل و عزم و اراده اُستوارش، برسختی ها و ناملایتمی ها فائق آمده و همچنان برای رسیدن به هدف به پیش برود.

از سویی در عصر ماشین و تکنولوژی که محاسبات مادی تا حدود زیادی، جا را برای حسابگری های غیرمادی و عواطف انسانی ، تنگ تر از قبل کرده، نااُمیدی ها، سوءظن ها و منفی نگری ها ، گویی بیشتر به چشم می آید و از این حیث شاید کمتر بتوان سراغی از نیمه ی پر لیوان گرفت اما چه می توان کرد و اساساً چه باید کرد؟!

آن چه مهم است و مورد انتظار این که باید سوء ظن ها و بدبینی ها را به حُسن ظن و امید تبدیل کرد تا به این وسیله بشود زندگی را بهتر ساخت و شهری زیبا و دوست داشتنی ایجاد کرد که در سایه آن بتوان مسیر کمال و سعادت را بهتر و دقیق تر یافت و طی طریق نمود.

زندگی شهری امروز ، محل تضارب آرا و گفتمان هاست و این امر خود فی نفسه نیکوست اما در آن سو نیز گاه تزاحم منافع و جبهه گیری های غیرمنطقی است که این هم البته نکته منفی ماجراست.

اینکه شهروندان در کوچکترین تنش ها و برخوردها که – بسیاری از آن ها در جامعه انسانی و بر مدار تزاحم ها طبیعی است- بخواهند به اصطلاح از کوره در بروند و با عصبیت رفتار کنند، نمی توان در چنین وضعی، شهری خوشبخت ساخت؛ شهری که پیک شادی و محبت در آن منتشر و توزیع شود.

گاه موضع گرفتن ها یا به قول معروف گاردگرفتن ها در برابر یکدیگر در فعل و انفعالات زندگی روزمره، آسیب و خطری است که بی توجهی به آن و عدم چاره اندیشی در درمانش می تواند جامعه را دچار مشکلات عدیده ای کند که شاید بسیاری از آن ها در درازمدت، اثراتش نمایان تر گردد و بالطبع چاره اندیشی برایشان دشوارتر.

در این میان آن چه مسلم است اینکه رعایت حقوق شهروندان و برخورد کریمانه با یکدیگر در رفت و آمدها و همچنین مناسبات روزمره زندگی، نه تنها یک دستور دینی و اخلاقی بلکه یک ضرورت اجتماعی است و البته در این رابطه باید متولیان شهر و جامعه، ذهن شهروندان را برای این مهم به خوبی آماده کرده و پیش از آن به دور از هر شعار و ژستی به رشد و پرورش فرهنگی، همتی مضاعف از خود نشان دهند.

شاید در نگاه مخاطبان، همین نکته واپسین به نظر کلیشه ای و شعاری به نظر آید ، اما واقعیت آن است که بدون رشد و ارتقای سطح معرفت فرهنگی نمی توان به آرامش و رعایت حقوق شهروندی اُمید چندانی بست.

متاسفانه زندگی شهری کنونی با یک آشفتگی فرهنگی حادی مواجه است که ناآرامی روح و روان و تشدید عصبانیت های فردی و اجتماعی و کمرنگ شدن روحیه خویشتن داری در برابر ناملایمت ها، از جمله ثمرات تلخ آن به شمار می رود.

در این بین به طور قطع ، رسانه یک وظیفه دارد و مدیر و مسؤول نیز به طریق اولی رسالتی، اما از همه مهم تر به اعتقاد نگارنده این سطور، خود شهروندان هستند که باید با تمرین و ممارست و صدالبته دست یازیدن به گوهرهای اخلاق و تقویت بُعد معنویت و دین داری، در این وادی گام بگذارند و سهم کلیدی خود را برای رشد و توسعه حقیقی شهر در پرتو داشتن شهروندانی بانشاط ایفا کنند.

انتهای پیام/ 110