در وصیت‌نامه شهید «محمود علی یاری» آمده است: اکنون روزگار ما جلوه دیگری از عاشورای حسین(ع) و جوانان ما جلوه‌ای از علی اکبر و قاسم و پیران ما جلوه حبیب ابن مظاهر و زنان ما جلوه زینب(س) هستند.

به گزارش قم نیوز شهید محمود علی یاری فرزند محمدعلی در سال ۱۳۴۴ در نجف دیده به جهان گشود. او در تاریخ بیستم آذرماه ۱۳۶۱ در عملیات پیروزمندانه محرم در منطقه عین‌خوش بر اثر اصابت ترکش خمپاره به درجه رفیع شهادت نائل آمد. در ادامه وصیت نامه این شهید والامقام را می‌خوانید.

بسم الله الرحمن الرحیم

اَحَسِبَ النّاس اَن یُترکو اَن یَقولو امَنّا وَ هُم لا یفتنون

آیا مردم پنداشتند همین که گفتند ایمان آورده‌ایم، رهایشان می‌کنیم و دیگر امتحانشان نمی‌کنیم.

حضور محترم پدر و مادر گرامی سلام. پس از تقدیم سلام و درود به حضور مهدی موعود منجی عالم بشریت و نایب بر حقش امام خمینی و با سلام و درود بر پدر و مادرانی که به هنگامه جهاد فرزندان خود، پیروی از سرورشان فاطمه زهرا و زینب «س» را پیشه کردید و فرزند خود را به پیکار با کافران بعثی فرستادید.

اکنون روز امتحان است، روزی است که ما به پیمان خویش با خدای خود عمل کنیم و برای حفظ دینش به جنگ و پیکار بپردازیم. امروز روزی است که ندای «هل من ناصر ینصرنی» حسین(ع) از گلوی خمینی بیرون می‌آید و اکنون روزگار ما جلوه دیگری از عاشورای حسین(ع) و جوانان ما جلوه ای از علی اکبر حسینی و حضرت قاسم هستند و پیران ما جلوه حبیب ابن مظاهر و زنان ما جلوه زینب(س).

ما اکنون با رفتن خود به جبهه‌های حق علیه باطل به یاری حسین(ع) شتافتیم و همچون علی اکبر در راه او جانبازی می‌نماییم.

اکنون می‌توان شناخت آن کسانی را که می‌گفتند یا حسین کاش ما در کربلا بودیم و کمک می‌کردیم. اکنون کربلای ما پذیرای افرادی هست که می خواهند به حسین کمک کنند. جبهه جایی است که جلوه خداوند در آن نمایان می‌شود. جبهه جایی است که امام زمان(عج) در آن حضور دارد.

پدر و مادر عزیز اکنون شما باید افتخار کنید که خداوند به شما این توفیق را داد که فرزند خود را برای دفاع از اسلام و قرآن به جبهه فرستادید و فردای قیامت شما دیگر پیش خداوند و پیامبر اکرم(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) و امام حسین(ع) روسفید هستید و در جوار و همسایگی حضرت زینب(س) قرار می‌گیرید.

چند وصیتی با شما پدر و مادر گرامی دارم و آن این است که اگر شهادت نصیب من شد، دلم نمی‌خواهد هیچ ناراحتی بر شما غلبه کند و شما باید افتخار کنید و مبادا بر سر مزارم گریه و زاری کنید و دشمنان شاد شوند. اگر برایم حجله‌ای گذاشتید، بر روی حجله‌ام پارچه قرمز بگذارید که نگویند این‌ها عزادار پسرشان هستند و مجلس ترحیمی اگر هم گذاشتید خیلی مختصر باشد و در عوض اگر خواستید، به جنگ‌زدگان بدهید.

 این را بگویم که من کمی نماز و روزه دارم و این را بگیرید و حلالیت من را از تمام قوم و خویشان بطلبید و چند شعری در پشت این وصیت می‌نویسم تا قلب شما روشن‌تر بشود.

والسلام علیکم

انتهای پیام / 137