عاشورا نوری که خاموش نمی‌شود، شوری که فرو نمی‌نشیند

به گزارش قم نگار، ظهر، گرما، عطش، تن‌ها، داغ‌دار، خسته، زخمی، بغض، غبار و چه می‌توان گفت از این ظهر صحرای کربلا و شهسوار خیمه‌های آماده برای اسارت.

حسین(ع) و صدای هل من معینش، حسین(ع) و هل من ناصرش، حسین(ع) و تیغ نیمه برهنه دشمنش، حسین(ع) و دل‌های پرکینه از پدرش، حسین(ع) و زانوی غم بغل گرفته دخترش، حسین(ع) و بوسه آخر خواهر بر گلویش، حسین(ع) و پیراهن مادرش، این است ظهر عاشورای قیام‌اش.

داغ چندان بزرگ و درد چنان ژرف بوده که این خون هماره تازه مانده است و داغ جگر سوزش همیشه زنده.

هر لحظه با حسین(ع) و به یاد حسین(ع) بودن، بدون اشک و معرفت محال است.

با شنیدن اسمش ناخوادگاه موج در دریایی آبی چشمان بالا و پایین می‌شود و به راحتی بر روی گونه‌ها نقش می‌بندد.

نام کربلا هم موجب گریستن است «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا».

امروز روزی است عجیب، بزرگ و کوچک، پیر و جوان می‌گیریند از برای سالار شهیدان حسین ابن علی (ع).

در شهر که بنگری هیئت‌ها و دسته‌های عزاداری را می‌بینی که هر یک برای عرض ارادت و تسلیت به بانوی آب و آیینه حضرت معصومه (س) وارد حرم این بزرگوار می‌شوند.

عاشقان حسینی هیچ چیز برای ارائه ندارند و تنها عشق حسین (ع) را دم می‌زنند. امروز در شهر قم همانند کربلا غوغاست؛ حسین(ع) جان غم از دست دادنت داغی بر دل گذاشته که با هیچ دارویی آن را نمی‌توان التیام بخشید.

عشق به دنیا، عشق به خدا، عشق به شجاعت، دلیری، عشق به زندگی، عشق به حسین(ع) در خون تک تک عزادار‌ها جریان دارد.

و خود را غلام حسین(ع) می‌نامند و به یاد ندارند از کی حلقه غلامی و نوکری اباعبدالله (ع) را به گوش کرده‌اند.

و به راستی «پادشاهان همه مبهوت جمالت گویند، این چه شاهی است مگر این همه لشکر دارد».

صدای «حیدر حیدر» با صدای طبل عربی و ۱۰، ۱۲ علم آتشناک و عاشقان پابرهنه با آن لهجه عربی سوزناک و طبل دلهره‌آور که روز عاشورا را تداعی می‌کند در شب تاسوعا و عاشورا وارد حرم حضرت معصومه(س) می‌شود و نوای حزن‌انگیز سنج و دمامی، نوایی غم در هوای شهر پخش می‌کند.

در روز عاشورا عاشقان حسینی دل از دنیا کشیده‌اند، در شهر که چشمانم چرخی می‌زند اهل قم با پارچه‌های سفید که با رنگ قرمز که نماد خون را تداعی می‌کند، شالی بر گردن کرده‌اند و گِل به پیشانی مالیده‌اند.

سال‌ها است ظهر عاشورا همین بوده و هست، دسته چهل اختران و چهارمردان در این روز با شوری حسینی وارد صحن اصلی حرم حضرت معصومه(س) می‌شوند.

دسته چهل اخترانی‌های قم، طوقی در دست دارند که تمام سید‌ها با رفتن زیر طوق و گفتن «حسین حسین» از خود بی‌خود می‌شوند.

در روز عاشورا دسته مومنی‌های قم با شور حسینی وارد حرم می‌شوند و تمام دسته‌های داخل حرم را با خود هماهنگ می‌کنند و بدون طبل و سنج یک صدا نوحه می‌خوانند «اصغرا گر ز عطش تشنه و بی‌تاب شدی/ به روی دست پدر خوب تو سیراب شدی».

وقتی وارد حسینیه‌ها و تکایای قم می‌شوی حالت با شور حسینی منقلب می‌شود، فردی در بین جمعیت فریاد می‌زند «مظلوم حسین(ع)» و اهل حسینیه حتی در و دیوارش فریاد می‌زند «حسین(ع)» و بعد از شور گرفتن، دست‌هایی که به سر می‌زنند رو به بالا می‌آید و انگشت‌ها اشاره را به سمت آسمان با فرمی شبیه تهدید و هشدار تکان می‌دهند و می‌گویند: «ای عجب مهمان نوازی می‌کنید/ با کلام الله بازی می‌کنید؛ من که داغ شش برادر دیده ام/ داغ عباس دلاور دیده‌ام».

زبان حال کوفیان با ادبیاتی ضرب‌دار خوانده می‌شود و قلب‌ها در سینه می‌لرزد شاید برایم اشعارش تکراری باشد و از کودکی در این هیئت‌های خاک خورده و قدیمی قمی شنیده باشم، اما باز برایم تازگی دارد و پلک دلم با شنیدنش می‌پرد.

این نوحه هم مخصوص شب عاشورای قمی‌ها است؛ «امشب شهادتنامهٔ عشاق امضا می‌شود/ فردا ز خون عاشقان این دشت دریا می‌شود».

انتهای پیام/۱۳۷